Nepal, I'll be back

Hallo iedereen! Daar ben ik weer!

Het voelt al even geleden dat ik een verslagje heb gemaakt, dus ik dacht: het wordt weer tijd! Nu komt daar ook bij dat dit weer de eerste gelegenheid is dat ik een computer tot mijn beschikking heb, back in Kathmandu city!

De afgelopen maand hebben we vooral gedaan waar we zin in hadden en hebben we de tijd genomen, wat ik zelf wel heb ervaren als een hele prettige manier van reizen. Na de trekking zijn we nog vier dagen in Pokhara blijven hangen en daarna zijn we terug gegaan naar Kathmandu. Dit was de laatste keer dat we in Pokhara zouden zijn (in ieder geval voor deze reis) en dat voelde best vreemd. Uiteindelijk hebben we bijna 3 weken in Pokhara doorgebracht en dat zou ik ook zo nog kunnen verdubbelen. Ik zou dan niet de eerste zijn die op dit idee zou komen, in Pokhara stikt het van de backpackers die voor eeuwig blijven kleven aan de lakeside van de stad. Maar goed, de trekking was voorbij en Sanne en ik waren ook allebei wel weer toe aan nieuw avontuur! In Kathmandu waren we getipt voor het hostel Shantiur, wat ook werkelijk een hele chille plek bleek te zijn! Een hoog dakterras met een super uitzicht over de hele stad, kussens en hangmatten, en ook nog eens goedkoop en lekker eten, oh oh deze plek is gevaarlijk!! De tweede dag in Kathmandu werd ik gelijk al even op de proef gesteld voor weer een nieuw avontuurtje. Ik had namelijk al een week lang een geïnfecteerd oor en onstekingen in wondjes op mijn lijf. Enigszins met klamme handjes voor wat ons te wachten stond maar ook wel nieuwsgierigheid gingen Sanne en ik opzoek naar een ziekenhuis. We werden gestuurd naar een lokaal privat ziekenhuisje, en daar eenmaal aangekomen werd ik nou niet gelijk heel enthousiast van hoe het er hier uitzag.. Daarnaast was ik erg bang voor de kosten die het eventueel zou kunnen opbrengen, dus toen zijn we verder opzoek naar een government hospital, dan denk je dat dat beter is...haha. We kwamen aan bij Bir Hospital, wat zowel van buiten en van binnen leek op een kraakpand in Oost-Duitsland, maar goed; er zouden hier vast wel dokters zijn toch? Nadat we eindelijk hadden uitgevogeld waar we moesten zijn, zagen we een rij van zo'n 40 Nepalezen voor ons. Ik dacht natuurlijk, nee he hebben wij weer.. Maar de verwachting lag ook laag, dus we gingen netjes op een stoel zitten wachten. Na welgeteld 68 seconden kwam er een mannetje naar ons toe dat we aan de beurt waren. Ergens toch wel gek dat er tegelijk een gevoel van opluchting maar ook schuld door je heen gaat als je al die zielige Nepaleze oogjes je ziet nagaan. Gelukkig was de dokter erg blij om ons te zien en deed hij helemaal zijn best om deze twee Westerse blonde meisjes eens te laten zien wat hij in huis had. Na even kijken in mijn oortje bleek het een uitwendige oorontsteking te zijn, dus schreef hij een antibioticakuurtje en een zalfje voor, en na twee minuten stonden we weer buiten. Best grappig dat je op dat moment ineens opgelucht bent om de stoffige smoglucht in te ademen, vergeleken met de verschrikkelijke sterke amioniac geur die binnen in het ziekenhuis heerste. Maar goed, ik was helemaal blij dat ik eindelijk een kuurtje had en het was de ervaring waard!
We hebben ergens niet genoeg karmapunten gescoord, want de volgende nacht kreeg Sanne hele hoge koorts. De harde bedjes van het hostel waren al niet fijn en toen helemaal niet.. dus ben ik opzoek gegaan naar een nieuw guesthouse met een prive kamer en een lekker bed. Achteraf bleek dit een hele goede keus, want we zijn best lang blijven hangen. Dit was echter niet het plan, want we leven natuurlijk op budget en de prijs was toch wel even wat anders dan de 2,75 euro die we bij Shantipur betaalden. De man van het guesthouse deed er echter alles aan om ons hier te houden, want we hoorden inmiddels bij zijn familie. Geld speelde dan ook geen rol, dus we mochten ons eigen bijdrage bepalen. Dit lieten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen en dus zijn we gebleven. Op 22 maart was ik jarig en na een kleine trip zijn we hier weer terug gekomen om dit te vieren. En wat heb ik me jarig gevoeld! 'S ochtends vroeg kwam Sanne samen met de man van het guesthouse en zijn zoon zingend binnen met taart en kaarsjes. Daarna een heerlijk ontbijtje met cadeautjes van Sanne en Lotte. De rest van de dag hebben we als prinsesjes geleefd en gerelaxed bij een zwembad van een 4-sterren hotel. 'S avonds heerlijk op kosten van Lotte risotto en tiramishu gegeten, oooh wat lekker!! Mijn smaakpupillen waren even in de hemel. Daarna lekker biertjes gedaan samen met vier Israelische jongens die we hadden ontmoet en hebben we gedanst tot in de late nacht, wat een super dag!

In de tussentijd hebben we nog een tweedaagse trip gedaan naar het Noorden van Nepal, vlakbij de Tibethaanse grens. En dit was niet zomaar een tripje, nee, we kwamen hier met een reden! Hier is namelijk een van de hoogste bungee's in de wereld te vinden, met een vrije val van 160 meter vanaf een hangbrug. En ja, Sanne en ik als adrenaline junks konden dit natuurlijk niet links laten liggen! Sanne en ik werden (hoe kan het ook anders) in de laatste groep ingedeeld, en dat betekende dat we ook als langste moesten wachten. Na anderhalf uur kijken hoe andere mensen hunzelf een ravijn in gooiden, waren we dan eindelijk aan de beurt! Mijn zenuwen werden wel even op de proef gesteld, maar op het moment dat het ging gebeuren dacht ik alleen maar; laat maar komen!! Na 5 keer checken en de laatste woorden in de camera was het dan zover, 1, 2, 3 bungee!! En daar spring je dan tussen de Nepaleze bergen naar beneden waarbij je de rivier onder je steeds dichter op je af ziet komen. Voor de 3 hele seconden dat je zweeft voelde ik me toch wel echt even een vogeltje en voor ik het wist voelde ik het elastiek al strak trekken en me weer meters omhoog gooien. Wauw, dat was geweldig! Ja, dit waren de 3 beste seconden van mijn leven.
In het bijhorende resort zijn we nog een nachtje blijven slapen in een van de ingerichte tenten en hebben we de volgende dag nog lekker gerelaxed bij het bijhorende kleine natuurbad. We hadden als plan om terug naar Kathmandu te raften, maar helaas is het nu geen raftseizoen en is de rivier erg rustig. Veel verschil met de bus is het trouwens niet, je wordt in beide attracties regelmatig bijna van je plekje geworpen.

Na al deze leuke belevingen hebben we Kathmandu weer verlaten en zijn we naar een dorpje gegaan in het zuiden van Nepal, dichtbij het Chitwan National Park. We hebben via workaway hier een project gevonden waarbij we op een farm konden werken. Voor 4 euro per dag krijg je hier twee maaltijden (natuurlijk Dalh Bat power 24-hour!) en een overnachting en draag je je steentje bij door te werken. Toen we hier voor het eerst aankwamen kwamen we er al snel achter dat het niet zoveel voorsteld allemaal. Als je in de tuin wilt werken dan werk je van 8.00-10.00 's ochtends en de rest van de dag ben je vrij, of je kunt er voor kiezen om de muren van het huis van Bishnu, de eigenaar, te gaan schilderen. Dit hebben we één dag gedaan, maar dit voelde toch niet helemaal goed. Bishnu lijkt het zelf best ruim te hebben en we deden verder zo ook niks voor de lokale bevolking. Daarom hebben we gevraagd of we ook iets creatiefs konden doen in de omgeving, aangezien Sanne heel mooi kan tekenen. En zo gezegd zo gedaan! We mochten muurschilderingen maken op een school in de buurt, wat super! Elke dag begonnen we rond 7 uur, omdat het 's middags erg warm werd, en gingen we door tot begin van de middag. De rest van de dag hadden we vrij en waren we vaak op de farm, lekker lezen, samen zijn met de andere vrijwilligers, mediteren of zwemmen in het waterserervoir voor de tuin. Zo slecht was het hier nog niet! Uiteindelijk zijn we precies twee weken gebleven en hebben we 10 dagen geschilderd. De leraren en de kinderen waren altijd helemaal enthousiast en uiteindelijk waren Sanne en ik zelf ook erg trots op het eindresultaat. Het was een hele leuke ervaring om dit voor zo'n school te kunnen doen en ook hun dankbaarheid terug te krijgen. Er werd op de laatste dag zelfs nog een ceremonie voor ons georganiseerd, waarbij alle leraren aanwezig waren en er een speech werd gehouden door de Engels leraar en het hoofd van de school over hoe blij ze met ons waren en dat we nu onderdeel waren van hun familie. Ondanks dat ik het hele gedoe ergens ook wat ongemakkelijk vond, het was vooral erg lief en bijzonder dat ze dit voor ons deden.
Na twee weken op de farm was het weer tijd om te gaan. Het was prettig om even voor een tijdje een vaste basis te hebben en we zijn hier helemaal tot rust gekomen. Daarnaast was het ook erg leuk om samen met andere vrijwilligers te zijn en op te trekken, een super ervaring! Woensdag vliegen we alweer naar Delhi en dat betekent dat onze Nepal ervaring er al bijna opzit. Wat heb ik toch genoten van dit land, van de vriendelijke mensen en van de geweldige natuur. Het land heeft absoluut een plekje in mijn hart verovert en ik weet nu al dat ik ooit weer terug zal gaan. Nu gaan we nog even genieten van onze laatste daagjes in Kathmandu en dan begint er weer een nieuw avontuur; Inda. Natuurlijk weten we wat ons te wachten staat bij dit land, maar je echt voorbereiden kun je denk ik niet. Het is het meest spannendste land om te bezoeken, omdat ik weet dat het vermoeiend gaat zijn, maar ik heb er tegelijk ook heel erg zin in om al deze nieuwe indrukken en culturen te gaan ontdekken. Onze eerste bestemming zal Delhi zijn en daarna reizen we door naar Rishikesh, de heilige Yoga stad. Dus be prepared voor de downfacing dog en baby houding fotos! (blijft toch mijn favoriete houding)

Namasté en see you in India!!