Afscheid nemen en solo verder

Lieve vrienden en familie,

Ik wist niet zeker of dit reisverslag er eerlijk gezegd ooit nog zou komen, want ik kon er simpelweg niet de motivatie voor vinden om alles op te schrijven. En als ik een ding wel heb geleerd de afgelopen maanden; voel je tot niks verplicht en doe alleen dingen waar je energie van krijgt. En dat heb ik gedaan haha, maar goed, het is inmiddels 2,5 maand verder sinds mijn laatste reisverslag, en je kunt wel zeggen dat er in die heel wat is gebeurd, dus het wordt tijd!

In mijn vorige reisverslag eindigde ik op het eiland Sumatra. In het dorpje Bukit Lawang hebben Lotte en ik echt een geweldige tijd gehad, een geweldige jungletrekking met orang oetans, de leukste gids die je je kunt voorstellen en in het dorp geweldige mensen. In mijn dagboekje heb ik over Sumatra geschreven: 'Het leven is simpel, de natuur is prachtig en groen, de mensen zijn vriendelijk en gelukkig, niemand draagt een helm op de scooter, de vele palmolieplantages nemen helaas de jungle over, kinderen zwemmen de hele dag door in de rivier, jongens hebben lang haar en muziek maken is deel van het leven hier.' Sumatra heeft onze eerste indruk van Indonesie absoluut goed gedaan!
Na Bukit Lawang zijn we doorgevlogen naar Yogjakarta, een stad in in het zuiden van het eiland Java. Yogja is een grote studentenstad, wat je ook voelt in de stad. Er zijn veel leuke restaurantjes, barretjes en mooie gebouwen. Hier hebben we dan ook goed gebruik van gemaakt, lekker door de stad geslenterd en zelfs een kookcursus gedaan! Ook hebben we hier de Borobodur bezocht, 's werelds grootste boeddhistische tempel. Gelukkig heb ik me met mijn inmiddels al 2 jaar verlopen studentenkaart er doorheen kunnen bluffen en ipv 25 ' maar' 13 euro hoeven te betalen.. Ja de tempel was mooi, maar na inmiddels al een heel aantal tempels achter de rug te hebben wat mij betreft niet echt de moeite waard. Na deze leuke tussenstop in deze bruisende, en tot nu toe de leukste stad die ik heb gezien, vlogen we door naar Flores! Flores is een aardig groot eiland ten oosten van Lombok, met Sumbawa er nog tussen in. In Flores verbleven we in de hoofdstad Labuan Bajo. De stad zelf was helaas niet erg veel soeps, echt een typische stoffige en smerige Aziatische stad, met slechte en dure accomodaties. Maar hier moesten we ons visum verlengen dus waren we genoodzaakt een week te blijven. Ondanks de stad hebben we ons hier absoluut goed vermaakt. Met de scooter langs watervallen en mooie uitzichtpunten en ons absolute hoogtepunt hier: duiken! Je betaald er wat voor.. maar dit kregen we dwars en dubbel terug. Een dag gingen we met een super mooie boot een hele dag langs meerdere duikspots in het ' Komodo National Park', een van de mooiste plekken in Indonesie om te duiken. Zonnen en chillen op het dek en duiken met enorme manta's en schildpadden en de mooiste koraalriffen en vissen die ik ooit heb gezien. Wat een ervaring!

Op 1 augustus begon onze vier-daagse boottocht van Flores naar Lombok, wat hebben we hier naar uitgekeken! Samen met nog zo'n 30 andere mensen zitten we dag en nacht samen vast op deze ' iets minder luxe boot'... Maar dit zorgde ook voor de meest bijzondere en intense contacten met anderen. Toevallig is er nog een ander stel uit Groningen op de boot, Douwe en Esther, wat een hele goede match bleek te zijn. We zien elkaar snel weer back home!! Onderweg hebben we meerdere eilanden bezocht, met extreme uitzichten en elke dag gesnorkeld. Ook hebben we Komodo Island bezocht, beroemd om de grote 'Komodo Dragons' (lees extreem grote salamanders). Ondanks de korte nachten, twee dagen extreme zeeziekte, weinig privacy en niet het meeste comfort, was dit absoluut een van de hoogtepunten van de reis. Ik heb de mooiste zonskomsten en ondergangen gezien, ongerepte natuur zowel boven als onderwater gezien, maar vooral: hele bijzondere mensen ontmoet!
En toen kwamen we aan op Lombok. Aangekomen bij dit hoofdstuk beginnen mijn handen al te zweten en gaat mijn hartslag extreem omhoog, maar dit stuk hoort, helaas.., ook bij mijn reiservaring. Zoals velen van jullie wel weten waren Lotte en ik aanwezig op Lombok toen de grote aardbeving het eiland trof. Godzijdank waren wij in Kuta, in het zuiden van Lombok, en niet al op de Gili eilanden, waar we twee dagen later van plan waren heen te gaan. Ik zal een klein stukje citeren wat ik in mijn dagboekje heb geschreven van de avond van de aardbeving.

Aardbeving Lombok (7.0 magnitude)
' 'S avonds hebben we afgesproken met Douwe en Esther om samen uit eten te gaan. Het was gezellig, de biertjes stonden op tafel en het eten was besteld. Ineens zie ik iedereen in het restaurant opspringen en in paniek naar buiten rennen. Wij springen ook op en rennen in de horde naar buiten. Ik herinner nog dat ik dacht bij mezelf 'doe s even rustig allemaal'. Pas toen ik buiten stond besefte ik echt wat er aan de hand was; de grond onder mijn voeten trilde hevig en ik zag de planten en het gebouw heen en weer schudden. We geloofden niet dat dit werkelijk net gebeurde.. Nog steeds shakend op onze voeten proberen we weer een beetje op adem te komen. Ik zie Lotte huilen, maar ik voel me verbazend rustig. Het besef was er denk ik nog niet echt. Het valt ons op dat mensen allemaal in een richting uit beginnen te rennen en op scooters stappen, inclusief locals. En dat zelfs de locals op de vlucht slaan brengt de paniek los in ons. Lotte pakt mijn hand en we beginnen te rennen, weg van het strand. Om mijn heen hoor ik mensen schreeuwen dat er een tsunami aan komt. Lotte weet een scooter te stoppen met een enorm lieve jongen uit Polen die ons tweeen achterop neemt. Onderweg raken we Douwe en Esther kwijt en blijven we een heel stuk rijden in de enorm horde van scooters, trucks en auto's, in de waas heb ik geen idee hoe lang dit duurt. We weten niet waar we moeten stoppen, wat is het hoogste punt, moeten we nog verder rijden? Uiteindelijk stoppen we op een heuvel waar honderden mensen aan de kant van de weg staan te wachten. Er is geen internetconnectie en stroom, dus informatie is er niet. Uiteindelijk heeft een duitse man even internet en zegt hij dat er inderdaad een tsumanigevaar afgegeven. Pas daar kruipt de angst echt in mijn lijf, wat moet ik doen als er echt een tsunami komt? Ik betrap mezelf er zelfs al op dat ik de bomen in de omgeving check die stevig genoeg zijn om in te klimmen. Na zo'n twee uur wachten besluiten na een tip van een local naar open gebied te gaan, omdat ze ook naschokken verwachten. We rijden weer verder en strandden in een klein lokaal dorpje waar we ook zo'n twee uur wachten. Hier hebben we inmiddels ook internet gehad, contact gehad met onze ouders en weten we dat het tsunami gevaar is ingetrokken, gelukkig.. Rond 12 uur ' s nachts zijn we weer terug op de kamer, maar slapen die nacht doe ik niet.'

De dagen erna proberen we van het eiland af te komen, maar de vliegtuigen zijn constant overbooked, dus pas na drie dagen kunnen we van het eiland af. Ik denk dat ik die dagen erna nog erger vond dat de aardbeving zelf. De constante angst voor naschokken, die er ook veel waren, vooral de nachten waar het ergst. Bij elk geluidje of trilling was mijn lijf weer in een alerte stand. Gelukkig hadden we veel steun aan Douwe en Esther en ook Roderick die we kenden van de boottocht. Na veel slapeloze nachten en nog een nacht op het vliegveld van Lombok konden we eindelijk naar Bali! Wat was ik opgelucht toen ik eindelijk in dat eiland zat! Uiteindelijk hebben Lotte en ik bijna een maand op Bali doorgebracht. We moesten erg wennen, probeerden weer een beetje te genieten van de dagelijkse dingen en daarna waren we de drukte op Bali niet gewend. Onze eerste bestemming was Canggu, een plekje aan het strand met veel hippe vegan restaurantjes, mooie boutique winkels en veel te hippe mensen. Een beetje westerse dingen om ons heen was fijn, maar toch voelde ik me hier niet zo op gemak met mijn goedkope slobberbroeken en shirtjes. Na Canggu zijn we naar Ulu Watu gegaan, het zuidelijke schiereiland van Bali en dit was echt puur genieten. Veel minder toeristen, mooie stranden en mooie wegen door de natuur zonder te veel verkeer.
En toen was het zover om na 6,5 maand Heit, Mem, Jeljer en Laura op te gaan halen!! Het voelde eigenlijk alsof we elkaar nooit hebben moeten missen, heerlijk. En wat hebben we een leuke tijd gehad op Bali. Eerst een paar dagen genieten aan het strand in Sanur, daarna naar de rijstvelden van Ubud en afgesloten op het eiland Nusa Lebongan. Zij waren hier natuurlijk maar twee weken, dus er moest veel gezien worden! Dat was wel even wennen voor mij. Ik denk dat ik bij het type backpacker hoor die de tijd neemt voor een plek en ook veel waarde hecht aan 'niks doen'. Nusa Lemongan was een prachtig eiland en hebben Jeljer, Lot en ik zelfs nog een laatste duik gemaakt! Deze ervaring was toch wel wat anders dan op Flores. Alles moest snel, snel, snel en onze duikinstructeur had gister een leuk feestje gehad dus hij was vooral bezig met deze dag overleven. Maar goed, onderwater was alles weer goed en hebben we ook prachtige dingen gezien. De tijd vloog en voor dat ik het wist was het alweer 2 september en moest ik iedereen, inclusief Lotte uitzwaaien op het vliegveld. Met een knoop in mijn maag zwaaide ik ze door de douane en liep ik voor het eerst echt alleen door Azie! Gelukkig waren Sanne en Freek ook op Bali en konden zij me voor de eerste avond en dag opvangen. Toen was ook mijn Bali avontuur voorbij en was ik blij om naar Cambodja te gaan. Ik was klaar voor een nieuw land, klaar voor een nieuwe start alleen.

Ooooh Cambodja, vanaf de eerste minuut dat ik in de tuktuk zat naar mijn huis was ik zo aan het genieten. Natuurlijk heeft dit land een speciaal plekje in mijn hart door Wilco en Frida, maar ook is het echt Azie, en daar was ik aan toe na Bali! Gelijk de volgende dag moest ik aan het werk, want ik heb 2,5 vrijwilligerswerk gedaan bij COLT. Toen ik voor het eerst door het hek van het nieuwe terrein liep werd ik overspoeld met een gevoel van warmte. Kristine, ongeveer de opvolgster van Wilco en Frida gaf me een rondleiding over het terrein. Wat is dit een mooie plek, en wat gebeuren hier goede dingen, en bij alles wat ik zag dacht ik: Wilco en Frida hebben dit opgezet, wauw. De tijd bij COLT is echt voorbij gevlogen. 'S ochtends gaf ik tussen 9 en 11 sportles aan twee groepen en 's middags heb ik mijn tijd besteed aan het schilderen van de Artroom, inlcusief een mooie muur vol met gekleurde vakken. Ik verbleef in een huis wat werd verhuurd voor Airbnb, maar waar ook regelmatig vrijwilligers verbleven. Ik was hier samen met nog een stel de enig gast, maar dat vond ik niet erg. Overdag had ik genoeg mensen om me heen. Ik huurde al snel een scooter en zo reed ik elke dag weer de route van ongeveer 10 km van mijn huis naar COLT. De route verveeld nooit, want in dit land gebeurd er altijd wel iets en elke dag genoot ik er weer meer van. Phnom Penh is volgens velen geen bijzonder stad, maar de stad heeft echt mijn hart gestolen. Ondanks de viezigheid en de drukte heeft de stad zoveel te bieden. Een groot aantal leuke markten, een koffietentje op elke hoek met de beste koffies, leuke restaurantjes en natuurlijk de Mekong die door de stad gaat. Na 2,5 week voelde het dubbel om weer te gaan, ik was klaar om weer te gaan reizen, maar het afscheid nemen vond ik erg moeilijk. Deze kinderen waren eigenlijk al mijn familie, maar nu zitten ze echt in mijn hart. Op de weg terug naar mijn appartement heb ik geloof ik alleen maar gehuild, maar Kristine nam me nog even uiteten, wat erg fijn was. Wat heb ik ook een respect voor haar, nog maar 25 jaar en al het werk wat ze vol passie voor COLT doet is echt geweldig. Echt wel een voorbeeld!

Na Phnom Penh reisde ik verder naar Kratie, een klein en ook rustig dorpje aan de Mekong in het midden van Cambodja. Het is hier erg laagseizoen, maar gelukkig waren er wel een paar andere backpackers op mijn dorm waar ik twee dagen mee heb doorgebracht. We hebben het super mooie eilandje in de Mekong bezocht en een hele dag rondgefietst en ik heb een boottocht gemaakt en de zeldzame Irrawady dolfijn met hun lelijke stompe koppen gezien in de Mekong. Wij waren lucky en hebben er denk ik wel 10 gezien die steeds om ons bootje heen bleven zwemmen. Na Kratie nam ik weer een bus door naar de provincie Ratanakiri, in het Noord-Oosten van Cambodja. Dit is nog een redelijk ongerept stukje van Cambodja en was daardoor ook aangewezen op mezelf, maar dat was helemaal niet erg. Lekker scooteren door de mooie groene heuvels en chillen in mijn favoriete koffiebarretje. Na 3 dagen was ik hier ook wel weer uitgekeken en was het tijd voor mijn 7e land alweer: Laos! Een weg die helemaal niet zo ver was, maar die wel de hele dag duurde door het vele wachten en het passeren van de grens. Dit was ook echt een hele vreemde ervaring.. Lopend de grens oversteken in niemandsland en 5 dollar extra moeten betalen voor twee stempels in je paspoort en omdat het een 'werkdag' was. Corrupter kun je niet treffen, maar ja.. wat doe je er tegen. In de minivan naar Laos ontmoet ik een leuke groep backpackers die ook naar het eiland Don Det gaan, wat onderdeel is van de 4000 islands in de Mekong. Na een rustige tijd in Cambodja was hier geen sprake van; fietsen, kayakken en iets teveel biertjes. Het was erg leuk, maar ik merk ook gelijk dat ik toch wel erg veel waarde hecht aan mijn eigen vrijheid. Dus gister heb ik afscheid genomen van de groep en heb ik vandaag genoten van mijn 'niks doe dag', alweer in Pakse. Er is hier een erg mooie scooter loop in de omgeving, maar ik heb besloten deze niet te doen en morgen door te reizen naar Thakhek, welke loop nog mooier schijnt te zijn. Ook omdat ik niet echt fit ben zie ik het niet zitten om 6 dagen op een scooter te zitten, en ja prioriteiten stellen moet toch.
Nu ik al meer dan 8 maanden onderweg ben merk ik wel dat ik niet altijd meer even plezier heb in het reizen. Maar goed dit hoort erbij, en langer dan twee maanden zal mijn reis niet meer duren schat ik zo. Dus dat is te overzien!
Voor degene die mijn reis makkelijk wilt volgen: op polarsteps is te zien waar ik op dat moment ben en plaats ik ook fotos! Ik heb het geudated van de laatste 8 maanden, dus genoeg mooie fotos te zien :)

Proost, op weer nieuwe mooie avonturen!