Snickers power 24 hour
Door: Jeske de Boer
Blijf op de hoogte en volg Jeske
11 Maart 2018 | Nepal, Annapurna I
Na zeventien dagen te zijn afgezonderd in het Himalaya gebergte ben ik weer terug in Pokhara en zit ik in een internetcafe mijn reisverslag te typen. Jeetje, dat is wel weer even schakelen! Weer drukte om ons heen, guesthouses met degelijk wel toeristen erin, geen witte bergtoppen meer, maar vooral lichamelijk tijd voor rust niet meer moeten, niet meer hoeven lopen!
Voordat Sanne en ik naar Nepal gingen wilden we erg graag een trekking doen, want we zijn natuurlijk in Nepal voor de bergen! De Annapurna Circuit staat bekend als een van de veelzijdigste, mooiste en uitdagenste trekkingen van Nepal, that's gonna be him! De tocht loopt rondom de Annapurna Conservation Area met toppen varierend tussen de 6000 en 8100 meter, inclusief de hoogste lange pas van de wereld; Thorong La Pass op 5416 meter.
Op 22 februari begonnen Sanne en ik samen met onze gids Bikram aan de tocht in het beginpunt Besi Sahar. De afgelopen jaren is er flink geinvesteerd in de route en is het mogelijk om het grootste deel van de tocht ook per jeep af te leggen, omhoog tot aan Manang en naar beneden vanaf Mukthinat. Wij wilden echter het gehele parcours te voet afleggen, voor het echte gevoel natuurlijk en het scheelt ook degelijk erg in kosten. De eerste drie dagen werden we gelijk erg op de proef gesteld. We maakten veel kilometers, liepen minimaal 7 uren per dag en stegen al gelijk aardig. Aangezien ik weinig tot nul wandel ervaring heb, ik vind alles wat langzaam gaat normaliter erg saai namelijk, was het een aardige aanslag op mijn lichaam. Je zult je misschien afvragen, waarom dan deze tocht? Ja mensen waren ook versteld dat we dan gelijk voor deze uitdagende tocht kozen, maar goed, zoals jullie misschien wel weten houd ik ook wel van een uitdaging hier en daar. Op dag twee sloot erg onverwacht via de connecties van onze gids een medereiziger zich bij ons aan, Freya uit Manchaster. Het klikte eigenlijk gelijk tussen ons drieen en de komende 12 dagen zou Freya met ons meelopen tot aan Jomson. De ontmoeting was puur toeval, maar bleek achteraf wel een hele bijzondere. Het was eigenlijk perfect zo, de drie musketiers en hun gids Bikram aan hun zij.
Via Ngadi, Tal en Chame kwamen we op dag vier aan in Pisang. Nu kreeg ik de slag te pakken! Gek genoeg went je lichaam aan de inspanning, verdwijnt de spierpijn en merk je dat je conditie ook vooruit gaat. Pisang ligt op 3100 meter en dit is ook de hoogte dat je dit kunt gaan merken aan je lichaam en waarbij hoogteziekte een gevaar kan zijn. Vanaf hier tot en met dag 10 had ik ook wel een constante hoofdpijn, maar meer dat dat is het gelukkig nooit geworden. Gelukkig was onze gids was erg oplettend, veel drinken, rustig lopen en we hebben veel acclimatiserings loopjes gedaan. Plus het feit dat we alles hebben gelopen en ons lichaam zo langzaam heeft kunnen wennen aan de hoogte heeft er wel voor gezorgd dat niemand ook maar last heeft gehad van hoogteziekte.
Vanaf Pisang begonnen de landschappen met het uur te veranderen. Het is erg bijzonder dat je op een dag in een wit bos begint, over lege vlaktes loopt en zo in een keer weer in een groene bergomgeving bent. Na Pisang kwamen we aan in Manang (3500 m), waar we ook een rustdag hebben genomen ter acclimatisering. Het is erg grappig, want we hadden alle drie een erg groot beeld van Manang, echter het leek meer een kleine Middeleeuwse nederzetting. Na Manang liepen we door naar Seerikharka en vanaf daar door naar Tilichu Basecamp. Vanuit hier kun je het Tilichumeer beklimmen, wat je twee extra nachten kost. De beklimming was een heftige: vijf uur omhoog, twee naar beneden en 800 m stijl omhoog. Deze dag was een ervaring opzich.. Na 5 uur klimmen, tot onze knieen in de sneeuw gezakt, geen pad, met een sneeuwstorm op komst en aardig wat tranen verder was er nog geen meer te zien. Achteraf bleken we 10 minuten voor tijd zijn omgekeerd, maar het hele meer bleek bedekt te zijn met sneeuw en voor nog een witte foto op mijn camera, weet ik niet of ik daar heel rouwig om ben. Toch.. ben ik erg dankbaar dat we dit wel hebben gedaan, maar het was een ervaring om niet te vergeten. Daarnaast ook erg teambuildend moet ik zeggen, PMT is er niks bij.
Na een extra rustdag zijn we vanuit hier in 3 dagen verder gelopen naar de pas. Dit stuk was bij verre het zwaarst, maar hier heb ik ook de mooiste uitzichten gezien. Wat een wereld zeg!! Op dag 12 passeerden we dan eindelijk de pas en was het stijgen voorbij. Op dit punt voelde het alsof ik alles aankon, het was zo'n bijzonder moment! Na 10 minuten stilstaan bevries je aardig snel in een omgeving van -20 graden dus gingen we snel weer verder; nog 1700 meter dalen die dag naar Mukthinath! Het voelt alsof de tocht bijna voorbij is, maar we moesten toen nog 5 dagen naar beneden lopen. Ondertussen vond ik het lopen helemaal niet meer erg en genoot ik erg van de rust en de natuur om me heen, maar toch vond ik het laatste stuk het mist spectaculair. De natuur heb je eigenlijk al gezien en langzaam neem je afscheid van de witte bergen. Na Mukthinath hebben we overnacht in de dorpjes Marpha (appeltaart stad), Kalopani, Tatopani (met lekker hotsprings) en Ghorepani. Na een zonsopgang vanaf Poonhill met een prachtig uitzicht op het Annapurna gebied zat de tocht er toch bijna definitief op. Toen leek het heel ver weg, maar al die bergen hadden we onderweg allemaal gepasseerd, wel erg bijzonder. Wat heb ik genoten van de rust en stilte om me heen, van de mooie natuur, van Sanne en Freya natuurlijk en ook van onze gids Bikram. Achteraf ben ik heel blij dat we toch een gids hebben genomen; je hoeft je geen zorgen te maken over wat dan ook, hij vertelt veel over het gebied en zorgt voor gratis slaapplekken. Bikram had de tocht al meer dan 100 keer gelopen en was erg ervaren, en dat merkte je ook. Een man met een hart van goud en na al die dagen een man met een plekje in mijn hart.
In zeventien dagen zijn we 4500 gestegen en daarna ook weer gedaald, hebben we meer dan 200 km afgelegd, hebben we de dagen soms vervloekt, afgevraagd of we dit wel konden en dan toch maar doorlopen, dagen lang hoofdpijn gehad door de hoogte, gekke nachtmerries en 's nachts moeten happen naar adem, hebben we bevoren tenen en vingers gehad, geen been meer voor de andere kunnen zetten van vermoeidheid, zere knieen van het dalen en weer worden teleurgesteld door weer een stijle klim omhoog, maar dat ben ik allemaal al weer vergeten. Wat ik zal onthouden zijn de smalle paadjes door de bossen, de blauwe rivier die ons de hele reis kronkelend bleef volgen, de bijzondere bergdorpjes, de varierende landschappen, de jeep road waarvan je je afvraagt of die mensen in die auto ooit de reis zullen overleven, de Nepaleze glimlachen die we onderweg steeds maar ontmoeten, de eerste witte bergtoppen vanuit Chame, de berggeiten en Yak's op de stijle berghellingen, de indrukwekkende landslide area's, de stilte en heerlijke frisse luchten om ons heen, de zonsondergangen, de geweldige uitzichten over de valleien, maar nog het aller aller meest; het moment in een witte wereld waar geen einde aan leek te komen toen ik eindelijk de kleurrijke Tibethaanse vlaggetjes in de verte zag en besefte dat ik het had gehaald. Ik had het gewoon gehaald en na 12 dagen lopen hoefde ik gewoon niet meer omhoog, ik hoefde mijn lichaam niet meer te pushen, ik had het gewoon gehaald, Thorong La Pass, 5416 meter in het centrum van de Himalaya.
We fucking nailed this shit!!
Voordat Sanne en ik naar Nepal gingen wilden we erg graag een trekking doen, want we zijn natuurlijk in Nepal voor de bergen! De Annapurna Circuit staat bekend als een van de veelzijdigste, mooiste en uitdagenste trekkingen van Nepal, that's gonna be him! De tocht loopt rondom de Annapurna Conservation Area met toppen varierend tussen de 6000 en 8100 meter, inclusief de hoogste lange pas van de wereld; Thorong La Pass op 5416 meter.
Op 22 februari begonnen Sanne en ik samen met onze gids Bikram aan de tocht in het beginpunt Besi Sahar. De afgelopen jaren is er flink geinvesteerd in de route en is het mogelijk om het grootste deel van de tocht ook per jeep af te leggen, omhoog tot aan Manang en naar beneden vanaf Mukthinat. Wij wilden echter het gehele parcours te voet afleggen, voor het echte gevoel natuurlijk en het scheelt ook degelijk erg in kosten. De eerste drie dagen werden we gelijk erg op de proef gesteld. We maakten veel kilometers, liepen minimaal 7 uren per dag en stegen al gelijk aardig. Aangezien ik weinig tot nul wandel ervaring heb, ik vind alles wat langzaam gaat normaliter erg saai namelijk, was het een aardige aanslag op mijn lichaam. Je zult je misschien afvragen, waarom dan deze tocht? Ja mensen waren ook versteld dat we dan gelijk voor deze uitdagende tocht kozen, maar goed, zoals jullie misschien wel weten houd ik ook wel van een uitdaging hier en daar. Op dag twee sloot erg onverwacht via de connecties van onze gids een medereiziger zich bij ons aan, Freya uit Manchaster. Het klikte eigenlijk gelijk tussen ons drieen en de komende 12 dagen zou Freya met ons meelopen tot aan Jomson. De ontmoeting was puur toeval, maar bleek achteraf wel een hele bijzondere. Het was eigenlijk perfect zo, de drie musketiers en hun gids Bikram aan hun zij.
Via Ngadi, Tal en Chame kwamen we op dag vier aan in Pisang. Nu kreeg ik de slag te pakken! Gek genoeg went je lichaam aan de inspanning, verdwijnt de spierpijn en merk je dat je conditie ook vooruit gaat. Pisang ligt op 3100 meter en dit is ook de hoogte dat je dit kunt gaan merken aan je lichaam en waarbij hoogteziekte een gevaar kan zijn. Vanaf hier tot en met dag 10 had ik ook wel een constante hoofdpijn, maar meer dat dat is het gelukkig nooit geworden. Gelukkig was onze gids was erg oplettend, veel drinken, rustig lopen en we hebben veel acclimatiserings loopjes gedaan. Plus het feit dat we alles hebben gelopen en ons lichaam zo langzaam heeft kunnen wennen aan de hoogte heeft er wel voor gezorgd dat niemand ook maar last heeft gehad van hoogteziekte.
Vanaf Pisang begonnen de landschappen met het uur te veranderen. Het is erg bijzonder dat je op een dag in een wit bos begint, over lege vlaktes loopt en zo in een keer weer in een groene bergomgeving bent. Na Pisang kwamen we aan in Manang (3500 m), waar we ook een rustdag hebben genomen ter acclimatisering. Het is erg grappig, want we hadden alle drie een erg groot beeld van Manang, echter het leek meer een kleine Middeleeuwse nederzetting. Na Manang liepen we door naar Seerikharka en vanaf daar door naar Tilichu Basecamp. Vanuit hier kun je het Tilichumeer beklimmen, wat je twee extra nachten kost. De beklimming was een heftige: vijf uur omhoog, twee naar beneden en 800 m stijl omhoog. Deze dag was een ervaring opzich.. Na 5 uur klimmen, tot onze knieen in de sneeuw gezakt, geen pad, met een sneeuwstorm op komst en aardig wat tranen verder was er nog geen meer te zien. Achteraf bleken we 10 minuten voor tijd zijn omgekeerd, maar het hele meer bleek bedekt te zijn met sneeuw en voor nog een witte foto op mijn camera, weet ik niet of ik daar heel rouwig om ben. Toch.. ben ik erg dankbaar dat we dit wel hebben gedaan, maar het was een ervaring om niet te vergeten. Daarnaast ook erg teambuildend moet ik zeggen, PMT is er niks bij.
Na een extra rustdag zijn we vanuit hier in 3 dagen verder gelopen naar de pas. Dit stuk was bij verre het zwaarst, maar hier heb ik ook de mooiste uitzichten gezien. Wat een wereld zeg!! Op dag 12 passeerden we dan eindelijk de pas en was het stijgen voorbij. Op dit punt voelde het alsof ik alles aankon, het was zo'n bijzonder moment! Na 10 minuten stilstaan bevries je aardig snel in een omgeving van -20 graden dus gingen we snel weer verder; nog 1700 meter dalen die dag naar Mukthinath! Het voelt alsof de tocht bijna voorbij is, maar we moesten toen nog 5 dagen naar beneden lopen. Ondertussen vond ik het lopen helemaal niet meer erg en genoot ik erg van de rust en de natuur om me heen, maar toch vond ik het laatste stuk het mist spectaculair. De natuur heb je eigenlijk al gezien en langzaam neem je afscheid van de witte bergen. Na Mukthinath hebben we overnacht in de dorpjes Marpha (appeltaart stad), Kalopani, Tatopani (met lekker hotsprings) en Ghorepani. Na een zonsopgang vanaf Poonhill met een prachtig uitzicht op het Annapurna gebied zat de tocht er toch bijna definitief op. Toen leek het heel ver weg, maar al die bergen hadden we onderweg allemaal gepasseerd, wel erg bijzonder. Wat heb ik genoten van de rust en stilte om me heen, van de mooie natuur, van Sanne en Freya natuurlijk en ook van onze gids Bikram. Achteraf ben ik heel blij dat we toch een gids hebben genomen; je hoeft je geen zorgen te maken over wat dan ook, hij vertelt veel over het gebied en zorgt voor gratis slaapplekken. Bikram had de tocht al meer dan 100 keer gelopen en was erg ervaren, en dat merkte je ook. Een man met een hart van goud en na al die dagen een man met een plekje in mijn hart.
In zeventien dagen zijn we 4500 gestegen en daarna ook weer gedaald, hebben we meer dan 200 km afgelegd, hebben we de dagen soms vervloekt, afgevraagd of we dit wel konden en dan toch maar doorlopen, dagen lang hoofdpijn gehad door de hoogte, gekke nachtmerries en 's nachts moeten happen naar adem, hebben we bevoren tenen en vingers gehad, geen been meer voor de andere kunnen zetten van vermoeidheid, zere knieen van het dalen en weer worden teleurgesteld door weer een stijle klim omhoog, maar dat ben ik allemaal al weer vergeten. Wat ik zal onthouden zijn de smalle paadjes door de bossen, de blauwe rivier die ons de hele reis kronkelend bleef volgen, de bijzondere bergdorpjes, de varierende landschappen, de jeep road waarvan je je afvraagt of die mensen in die auto ooit de reis zullen overleven, de Nepaleze glimlachen die we onderweg steeds maar ontmoeten, de eerste witte bergtoppen vanuit Chame, de berggeiten en Yak's op de stijle berghellingen, de indrukwekkende landslide area's, de stilte en heerlijke frisse luchten om ons heen, de zonsondergangen, de geweldige uitzichten over de valleien, maar nog het aller aller meest; het moment in een witte wereld waar geen einde aan leek te komen toen ik eindelijk de kleurrijke Tibethaanse vlaggetjes in de verte zag en besefte dat ik het had gehaald. Ik had het gewoon gehaald en na 12 dagen lopen hoefde ik gewoon niet meer omhoog, ik hoefde mijn lichaam niet meer te pushen, ik had het gewoon gehaald, Thorong La Pass, 5416 meter in het centrum van de Himalaya.
We fucking nailed this shit!!
-
11 Maart 2018 - 08:46
Angelique:
Hee Jeske, wat een topervaring! Heerlijk om te lezen.
Groetjes,
Angelique -
11 Maart 2018 - 08:59
Ad:
Ha die Jeske,
Wat een belevenis. Die ervaring kan niemand meer van jullie wegnemen. Ik heb jullie tocht, helaas op gepaste afstand gevolgd en via 'spotter' een klein beetje meebeleefd. Dat was al fantastisch. Fijn dat jullie terug zijn. Ik ben eerlijk gezegd wel een beetje, op zijn Nederlands, strontjaloers. Geniet van het vervolg. -
11 Maart 2018 - 11:35
Marije:
Lieve Jeske en Sanne,
Wat een prachtig verhaal en wat een bijzondere belevenis. En superknap hoor, ongelooflijk wat jullie gepresteerd hebben en onderweg gezien en meegemaakt hebben. Nu maar uitrusten en nagenieten. Xxxxx Mem -
11 Maart 2018 - 11:51
Bouwe:
Lekker vlot reisverslag!
Krekt ofst der by bist! Dy Bakrim hat it mar troffen mei trije fan dy motifearre famkes!
No witte jimme dat Jim alles kinne. Wat is der noch swierder?
Oan it begjin dit dwaen jouwt fêst selsfertrouen genôch om oerol sin oan te hawwen.
Frya, Sanne en Jeske fucking nailed this shit. Wat foar shit wit ik net, mar it sjit moai op sa mei jim aventoer.
Sa no en dan dit soart fan útdagingen en jimme teamgefoel is 110%!
PMT-boek kryt der in protte nije bladsiden by.
Genyt mar in skofke lekker nei! Jimme hawwe it fertsjinne. Rintsje en Frida, Wilco en do binne no de hero's. Mem en ik gean it sa goed as seker ek dwaen. Wy gean it der oer hawwen......... -
11 Maart 2018 - 13:39
Aniek:
Oke, jij behoord nu definitief in de top 5 stoerste mensen die ik ken! (Mijn vader staat ofc. op 1!)
Wat een awesome verhaal, alsof ik een spannend boek lees. Je kunt mooi schrijven. Misschien kun je wel een dealtje sluiten met een reisblad. Jij op hun kosten de wereld ontdekken, zij mooie verhalen en foto's in hun blaadje.... Oh en over foto's gesproken....die komen hopelijk nog?
Heel veel succes en plezier met de volgende 1785 en een half avonturen en uitdagingen die je nog staan te wachten!! En blijf schrijven, zodat je ook anderen inspireert om uit hun comfortzone te stappen en hun droom te verwezenlijken. Ik blijf in ieder geval lezen.
Check je later bro from another ...eh...show!!:D -
11 Maart 2018 - 19:35
Hanny De Jong:
Wat een topprestatie Jeske (en Sanne), mooi verhaal. Succes en veel plezier met het vervolg van de reis. Groetnis ût Akkrum. -
11 Maart 2018 - 20:25
Bouwe:
Ha ha Aniekje!
Dat wil Jeske vast wel!
Stuur jij de verhalen door naar Floortje? Ien moat har opfolgje!
:) -
12 Maart 2018 - 05:17
Jeske:
Wat een lieve reacties allemaal!! Leuk om te horen hoe jullie meeleven.
Tot snel!! -
13 Maart 2018 - 19:39
Anke:
Hallo jeske wat een ervaring heerlijk om je het te lezen heel veel plezier en we wachten op weer mooi verhaal en ervaring groetjes uit Akkrum -
14 Maart 2018 - 14:33
Henriëtte :
Hé Jeske wat wer in moai ferhaal en wat in machtiche prestaasjes.
Der is de slachte neat by.
En ien ding is seker dit sille dyn heit en mem dy nea nei dwaan.
Mar lekker nei genietsje en dan hoop ik wer in moai ferhaal fan dy te lêzen.
Groetnis fan út Mirissa -
14 Maart 2018 - 14:34
Henriëtte :
Hé Jeske wat wer in moai ferhaal en wat in machtiche prestaasjes.
Der is de slachte neat by.
En ien ding is seker dit sille dyn heit en mem dy nea nei dwaan.
Mar lekker nei genietsje en dan hoop ik wer in moai ferhaal fan dy te lêzen.
Groetnis fan út Mirissa -
18 Maart 2018 - 11:53
Bouwe:
He Jeske,
Henriëtte tinkt dat wy dat net dwaen gean. Sy hat blykber gin fertrouen.
At sy it sa goed wit, dan gean ik earst wol mei har nei de top.
Krekt as mei it mountainbiken. Sukses fersekere ! -
20 Maart 2018 - 22:43
Rintsje:
Hoi Jeske (en Sanne), wou wat weer een machtig verhaal. Kan me alle plekken zo nog op het netvlies krijgen. Ook de laatste drie dagen naar de top vergeet je nooit weer, zwaar, koud en toch een van de mooiste herinneringen. S,nachts midden in de rij staan voor het toilet, en dan niks hoeven, fet koud en je hele lichaam in de war, machtig. Zou zo weer gaan. En dan die prachtige afdaling naar Mukthinath. Als Bouwe en Marije gaan moeten we maar een familie reünie op de Torong la Pas houden. Hé gaat je goed en ben nu al benieuwd naar jullie volgende avontuur.
Als jullie nog zin en moed hebben is de Langtang/Helambu ook een mooi uitdaging. Die hebben wij in 2006 gedaan, anders maar ook fantastich.
Groetnis Rintsje
-
22 Maart 2018 - 06:04
Helene Heijen:
Een prachtig verhaal Jeske. Ik kon het me ook weer herinneren. Ik heb maar een klein stukje ervan gedaan maar een ervaring om nooit te vergeten.
Groetjes Helene
-
31 Maart 2018 - 19:42
Buurvrouw Boukje:
Meisje, wat een ervaring doe je daar op. Geweldig, geniet ervan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
